COLUMN
Van hier tot de maan...
De zon schijnt, ik ben bij de uitvaart van Coby, de 91-jarige moeder van een vriend. Ze heeft een eerbiedwaardige leeftijd bereikt en ik heb haar nooit gekend, maar het raakt me toch. Het stemt verdrietig en zacht, als een leven ten einde komt. Ik zit stilletjes achterin.
Coby’s kleindochter opent de dienst, met een zelfgeschreven gedicht. Ik leer tussen haar tranen door hoe lief oma was en dat oma nu in een huisje naast de door haar gekoesterde maan woont. Wat een mooi beeld.
Een zorgzame, gastvrije en bescheiden Coby komt tevoorschijn uit de hartelijke woorden van een schoondochter. Je hoort de warmte en gezelligheid tussen de regels door.
De zoon eert zijn moeder in liefdevolle dankbaarheid, met een verhaal vol ontroerende anekdotes en vrolijke familieverhalen. Hij ontvouwt een stil geheim waarover ze nooit sprak, maar wat haar leven ontegenzeggelijk heeft gekleurd.
De aanwezigen zijn een en al oor, vegen een traan weg en knikken van herkenning.
Hij besluit met een krachtige uitspraak, vaak gebezigd door zijn helaas te vroeg overleden vader: “Stop nou maar met dat gelul bij de kist, je had alles eerder moeten vertellen.” Een wijze opdracht. Hoe mooi ook dit samenzijn, laten we vooral bij leven zo veel mogelijk met elkaar delen. Vertel wat je bezielt, nu het kan.
Ik rij naar huis en denk terug aan dit bijzondere kijkje in het leven van Coby en van haar familie en vrienden. Luisterend naar alle verhalen is me een ding duidelijk geworden: als iets liefs je verlaat, blijft nog altijd de liefde.
Van hier tot de maan en terug.
